We zijn geen enge mensen

Ik was op zoek naar een straat in de Pijp in Amsterdam met leuke winkeltjes en koffiezaakjes. Dus wat doen we dan? Even aan iemand vragen. Man op de fiets weet het niet maar zijn kinderen weten het vast en zeker vertelt hij me. Dus hij drukt op de bel die toebehoort aan zijn voordeur. Zoon van mijn leeftijd en dochtertje van een jaar of 15 doen open. "Ik ga er vandoor. Zij helpen je wel!" zegt de fietser. Ondertussen denken de jongen en het meisje hardop na. "We weten het ook ff niet precies. Maar kom binnen. Dan zoeken we het even voor je op. We zijn geen enge mensen." Ik stap naar binnen en sluit de deur. De telefoon wordt er bij gepakt en de straat ingetypt. "Sorry dat het zo lang duurt" zegt de jongen van mijn leeftijd. Op de bank ligt nog een jochie van een jaar of 7. 

Ik zeg dat hij zich echt niet hoeft te excuseren want ik ben al lang blij dat iemand me helpt. Hij glimlacht. Even later zitten we met z'n vieren in de auto. Ze moesten toch nog even naar de stad, dus waarom mij dan niet even afzetten? Ik bedank ze en stap de straat in die me vandaag nog meer gezelligheid zal brengen. Nog even kijk ik achterom en beweeg mijn hand in de lucht. Zij rijden naar links. Ik loop rechtdoor.